Toen ik me oriënteerde op mijn operatie en nog twijfelde of ik hem wel of niet wilde doen, las ik veel blogs. Ik was vooral op zoek naar verhalen over later. De periode na dat eerste jaar, nadat de eerste afvalronde voorbij was. Maar meestal vond ik die niet. De blogs droogden op na een tijdje. En nu zie ik dat bij mezelf ook gebeuren. Dus vond ik dat het weer tijd werd voor een update.
Het is nu november 2017 en ruim anderhalf jaar na mijn operatie (april 2016).
Als eerste wil je vast weten hoeveel ik nu ben afgevallen.
Het allerzwaarste dat ik ooit gewogen heb was 142 kilo. Toen is het me gelukt om zelf 10 kilo af te vallen tot 132. Dat woog ik toen ik het traject in ging. En nu schommel ik tussen de 90 en 91,5 kilo. In totaal ben ik dus ruim 50 kilo afgevallen. En daar ben ik echt heel trots op.
Dan het eten.
Ik kan eigenlijk alles wel eten, heb nooit echte dumpings gehad. Hooguit krijg ik soort suikerdip, dan word ik héél moe en wil ik het liefst op de bank ploffen en niets doen. Ik ben dan ook niet echt aanspreekbaar. Ik wil vooral even niets.
Wat het beste werkt, is juist wel iets doen. Wandelen met de hond bijvoorbeeld. Door te wandelen krijg ik frisse lucht en is mijn lichaam sneller weer normaal.
Het meeste last heb ik van de combinatie zoet met melk, denk aan slagroomtaart of softijs. Maar ook witbrood met pindakaas is niet fijn. Dat vind ik niet zo heel erg want een dikke laag pindakaas op vers witbrood was favoriet troosteten als ik niet lekker in mijn vel zat. Nu word ik daar snel op afgestraft. 😊
De vitamines gaan beter dan verwacht. Ik neem ze trouw en let nog steeds goed op dat ik de multivitamine niet tegelijk met melkproducten neem. Bij de controle die ik in april had, was mijn ijzergehalte te laag, maar toen heb ik een paar maanden staaltabletten genomen en nu is dat weer prima. Wat lastig blijft zijn de eiwitten. Daar moet ik echt op blijven letten.
Mijn nieuwe honger- en dorstgevoel zijn totaal anders dan voor de operatie. Zo krijg ik hoofdpijn als ik te lang niet eet of niet genoeg gedronken heb. Mijn waterfles heb ik vrijwel altijd bij me, want soms kan een knallende hoofdpijn me echt overvallen en dan MOET ik echt drinken.
Eten en drinken gescheiden houden gaat prima, alleen als ik uit eten ben smokkel ik daar mee. Wijn drink ik met mate want na twee glazen stort ik in, waarbij ik meer last heb van rode wijn dan van witte. Een biertje valt beter, hoewel ik tegenwoordig meestal ‘de bob’ ben als we een feestje hebben.
En tot slot mijn geweldige nieuwe leven.
Ik had van tevoren niet kunnen bedenken dat mijn leven zó veel leuker zou worden. Ik las wel verhalen van anderen dat ze een ‘nieuw leven’ hadden gekregen door de maagverkleining. Dat leek me altijd een beetje overdreven.
Nou niet dus, het is echt zo.
Het voelt alsof ik een ander mens geworden ben. Ik accepteer mezelf volledig, vind mezelf mooi en heb nog nét geen kapsones. Alles lijkt beter en leuker geworden, ik doe dingen die ik jaren niet meer heb gedaan. Ik heb paardgereden, een poging gedaan op een klimmuur en ik zit weer op basketbal. Ik heb mijn bedrijf een nieuwe boost gegeven. Praat niet meer over mijn bedrijfje maar neem mezelf serieus.
Tegelijk accepteer ik mijn andere kant steeds beter, mijn ‘slechte’ eigenschappen. Dat ik soms rare ideeën heb. Dat ik dromen najaag en gekke dingen leuk vind. Dat mijn huis een rommeltje is. Wie daar moeite mee heeft, blijft maar weg. Ik zing soms hardop, gewoon omdat ik lol heb in het leven.
Ik had doelen gesteld die ik bijna allemaal gehaald heb. Schaatsen, paardrijden, in de trein naast iemand gaan zitten, mijn sokken op een normale manier aantrekken, op een krappe parkeerplaats gaan staan, dat soort dingen.
Nu heb ik weer nieuwe doelen, die nogal groots en soms raar zijn maar waar ik nu al plezier in heb. Naast koningin Máxima zitten (bij voorkeur als we tegelijk 50 worden😊), voor een groot publiek spreken, een ijstraining van Wim Hof doen, een boek schrijven en internationaal doorbreken met mijn bedrijf.
Hoe dan? Dat weet ik nog niet precies. Maar de plannen zijn er. En ik raak er steeds meer van overtuigd dat je vooral je maffe dromen moet najagen en je niet gek moet laten maken door wat anderen vinden.
Dat ik dit laatste zo vol overtuiging opschrijf is mijn grootste winst. Vroeger was ik altijd onzeker, bang voor wat anderen zouden vinden. Proberen iemand te zijn die ik niet was. Ik ben er van overtuigd dat precies daar ook mijn overgewicht vandaan kwam.
En nu, met vallen en opstaan word ik steeds meer mezelf en geniet ik van alles wat voorbij komt. Kortom, ik ben anderhalf jaar later blijer dan ooit en dolblij dat ik de operatie aangedurfd heb.
Pff, wat een positief verhaal. Dat zou ik dus echt nóóit geloofd hebben! 😉
Hoi Heleen, Je mag wel trots zijn op jezelf en mag ook kapsones hebben. Wat een doorzettertje ben je. Wij zijn trots op je.
Wauw mooi Heleen
Ik ken je ook alleen van ‘na de operatie’.
Je gaat idd een voorbeeld zijn voor velen! Ga ervoor. Ook je doelen zijn te gek. Laat me weten als je naar Wim gaat, dan ga ik mee!