Dacht ze gefrustreerd.

Ik ben nu twee maanden aan het bloggen over mijn zoektocht naar een groener leven.

In mijn artikel over een suikerdip schreef ik een paar regels over mijn overgewicht en mijn dilemma over wel of geen maagverkleining.

Dat ene artikeltje dat maar half over groener leven gaat, is mijn best gelezen artikel tot nu toe. Ik ben zelfs benaderd door Flair voor een artikel over mijn dilemma.

Toen laatst iemand me aansprak met de vraag: “Jij hebt toch een blog over afvallen?” probeerde ik uit te leggen dat mijn blog niet over afvallen ging maar over het totaalplaatje van groener en milieubewuster leven.

Ik hoorde zelf hoe krampachtig het klonk.

Mijn gewicht is namelijk sinds de lagere school een altijd aanwezige factor. Het is dus onzinnig om te denken dat een blog over mijn leven niet over gewicht en afvallen gaat.

Vrijwel de hele dag – en soms ook ’s nachts – is een deel van mij bezig met mijn dikzijn en dat het me niet lukt om af te vallen.

En dat terwijl ik afvallen zó verkeerd vind!

Waarom hebben we ooit verzonnen dat we niet goed zijn zoals we zijn? En als we een paar kilo afvallen, dan zijn we ineens wél goed. Dat klopt toch van geen kant!

Wat is er mis met een persoon die vijf of tien kilo te zwaar is?

Als ik op mijn twaalfde tevreden was geweest met mijn lichaam, dan was ik nu niet zo zwaar geweest.

Hoe ik dat weet? Door iets dat gebeurde toen ik een gewicht van honderddertig kilo bereikte. Ik ‘herkende’ mezelf en mijn lichaam ineens. Dit beeld van mezelf dat ik nu zag in de spiegel bestond al veel langer in mijn hoofd.

Ik kwam tot de verbijsterende ontdekking dat ik zo dik was als ik me mijn hele leven al voelde.

En daarmee realiseerde ik me pas echt hoe slecht ik me al die jaren over mezelf gevoeld heb. Toen ik uitging, op school, op mijn werk, op verjaardagen, bij het boodschappen doen. Altijd en overal dat dikke gevoel.

LondenIk herinner me een moment dat ik mijn koffer pakte voor een vakantie naar Londen met twee (slanke) vriendinnen. Wat vond ik mezelf dik! Ik had niets om aan te trekken en vond alles lelijk staan.

Toen ik laatst een vakantiefoto tegenkwam, werd ik er verdrietig van.

Wat zinloos. Wat zonde van dat meisje dat eigenlijk best oké was met haar maatje 46.

Daarom probeer ik het nu om te draaien. Te accepteren dat ik oké ben, ook al ben ik te zwaar. Dat ik er leuk uit kan zien en de moeite waard ben. En dat eten geen probleem hoeft te zijn.

Ik kook vaker gezonde dingen, want ik vind het leuk om nieuwe recepten te proberen. En het voelt goed om met een paar pure producten, iets op tafel te zetten dat lekker én gezond is.

Want natuurlijk wil ik heus wel slanker worden.

En misschien gaat dit blog dus toch over afvallen.