Doel bereikt – paardrijden

Eindelijk is het dan zover, ik heb mijn belangrijkste doel bereikt. Paardrijden.

Vijftien jaar geleden was ik zwanger van mijn oudste. Het paard van de manege schrok en ineens besefte ik dat het niet alleen om mij ging, als ik er af zou vallen. Ik ben gestopt en heb sindsdien niet meer gereden.

Ik woog toen 116 kilo. Gelukkig beschikte de manege waar ik reed over een paar grote paarden die mijn gewicht wel konden dragen.

Maar met elke kind dat kwam, werd ik zwaarder en hoewel ik na mijn maagband wel even terugging naar 108 kilo, was ik in mijn hoofd nog veel te zwaar om aan paardrijden te denken.

Dit keer niet. Toen ik mijn doelen stelde, stond “Weer kunnen paardrijden” met stip op nummer een. Dus toen ik voor de zomervakantie rond de 110 kilo kwam, vroeg ik me af wanneer het zou kunnen.

Ooit las ik in de krant van iemand die weggestuurd was bij een manege omdat ze 115 kilo woog. Dat ben ik nooit vergeten.

Mijn dochter sleepte me mee naar de Ve<>Ca Stables bij ons op de hoek en met zweet in mijn handen vroeg ik wat hun beleid was voor mensen met overgewicht.

De reactie was dat ik best kon paardrijden en er werd een rijtje paarden opgenoemd waar ik wel op zou kunnen, omdat het stevige, flinke paarden waren. Ik stond zowat te janken van opluchting en zenuwen.

Maar goed, de zomervakantie begon en de paarden gingen naar het land voor zes weken. We spraken af dat ik na de vakantie weer langs zou komen om een les in te plannen. Vorige week heb ik mijn moed bij elkaar geraapt en gister was mijn les.

Je kunt toch paardrijden? Ja hoor, ik kan wel paardrijden. Maar hoe dat echt zou zijn na vijftien jaar, daar had ik geen idee van. Ik verwachtte dat ik misschien wat moeite zou hebben met mijn evenwicht.

Het paard waar ik op mocht, was Haflinger Smilla. Ik stapte op en daar was het gevoel. Meteen. Geen moment voelde het vreemd of onwennig. Ik stapte op en reed weg.

Wat gaaf! Wat een fijn gevoel! Weer boven op de rug van een paard en alles ging automatisch zoals het moest. Het was net alsof er in mijn lijf een knop aangezet werd en alle radertjes weer gingen werken. Net als fietsen, je verleert het blijkbaar nooit

Ik kreeg een privéles van een half uur, heb gestapt, gedraafd en gegaloppeerd. Handveranderingen, gebroken lijnen en slangevoltes, alles zat nog in mijn systeem alsof ik het gister nog gedaan had.

Mijn dochter van veertien was onder de indruk. Ze had niet verwacht dat haar moeder zo goed kon rijden. Ha, ha, leuk om je kind te kunnen verrassen.

Na de les mocht ik nog even uitstappen. Mijn eerste impuls: Voeten uit de beugels en alleen het eindje van de teugels vast. Lekker los op het paard zitten. Oh ja, dat deed ik vroeger ook altijd.

Vanmorgen heb ik mijn fitnessabonnement terug laten zetten naar een keer minder in de week. En morgen ga ik langs de manege om me aan te melden voor een vaste les.

Iets waar ik zo gelukkig van word, wil ik mezelf niet ontzeggen.

En mijn spieren lieten me al merken dat paardrijden heus wel ergens goed voor is.

Lekker uitstappen zonder beugels!