Wat een dramatische titel: Herstellen en wennen aan mijn nieuwe leven. Toch is dat precies waar ik mee bezig ben.

De operatie is nu vier weken geleden en langzaam begin ik weer een beetje fit te worden. Deze week begon ik met werken nadat ik vorige week teruggefloten was. Iets te enthousiast om na twee weken weer te beginnen. Concentreren is nog lastig en zeker als ik met meer dingen tegelijk bezig ben. Ik ga nu elk uur even weg van de computer om mijn hoofd leeg te maken.

Ook met sporten ben ik weer begonnen. Rustig aan, maar wel met de insteek dat ik zo snel mogelijk weer op het niveau van voor de operatie zit. Komende week ga ik ook mijn eigen bedrijf weer oppakken. Hoewel het lekker is om weer aan de gang te zijn, kan ik de computer nog prima missen. En dat ben ik niet gewend van mezelf.

Verder ben ik vooral bezig met het vinden van een nieuwe regelmaat. Kleine beetjes eten is veel lastiger dan je zou denken. Zelfs al schep ik een heel klein beetje op, dan nog is het vaak te veel. Twee crackers met gekookt ei? Na anderhalf zit ik echt vol. Een bruin broodje met kaas? Is ook meer dan genoeg. Dus dat is nog even zoeken en wennen aan halve broodjes maken.

Heb ik dan geen honger? Nee, helemaal niet. Of eigenlijk heb ik soms wel honger, maar het voelt anders. Maaghonger heb ik bijna niet meer. Wel soms hoofdpijn en duizeligheid. Dan begint het te trillen en inmiddels weet ik dat ik dan moet eten. Vooral ’s middags heb ik dat.

En iets dat ik me van tevoren niet kon voorstellen: af en toe heb ik geen zin om te eten. Dan heb ik geen trek en eet ik vooral omdat het weer tijd is. Dan loop ik met tegenzin naar de keuken om te bedenken wat ik nu weer zal nemen.

Het gevoel van vol zijn, is ook anders. Soms heb ik een licht gevoel van wagenziekte, zo’n vage misselijkheid. Dan heb ik te veel gegeten of is er niets niet lekker gevallen. Verder moet ik echt even tijd nemen om te voelen hoe vol mijn maag zit. Dat is ook een leerproces. Zeker omdat ik dat gevoel vroeger altijd negeerde als ik zin had in meer eten. Maar daar word je meteen op afgestraft, dus leer ik wel om te luisteren.

Als ik te zoet eet, word ik vooral heel moe. Dan wil ik zo mijn bed in om in slaap te vallen. Als ik te scherp gekruid eet, beginnen mijn darmen te protesteren. Dus ook daar ben ik voorzichtig mee.

Het lijkt alsof het zich vanzelf regelt, maar ik ben me bewust van de manieren waarop je kunt ‘sjoemelen’. Ik kan kiezen tussen gezonde producten en ongezonde producten. Ik kan steeds iets te veel eten en mijn maag weer oprekken.

Ondanks dat ik voor een groot deel geholpen wordt, is het wel belangrijk om bij de les te blijven. Gelukkig hebben we het na-traject nog en is er begeleiding beschikbaar.

Dat ik gewicht verlies, helpt om gemotiveerd te blijven. Hoewel ik de laatste weken niet hard ging, ben ik nu in totaal 13 kilo afgevallen, gerekend vanaf de Modifast-periode.

En vandaag bereikte ik een gewichtsdoel. Ik woog vanmorgen 119,5 kilo. Dat is precies het gewicht dat ik had, toen ik mijn maagband kreeg. Alles dat er na die tijd (en vooral na het overlijden van mijn moeder) is bijgekomen, is er nu weer vanaf.

Terwijl ik afval, voelt het alsof ik terug ga in de tijd. Ik heb een aantal gewichten die gekoppeld zijn aan gebeurtenissen of momenten in mijn leven. Die zijn in mijn hoofd blijven hangen als mijlpalen die ik allemaal voorbijgegaan ben. Nu ben ik begonnen aan de weg terug. Iets dat ik lange tijd niet had durven hopen.

Mijn hoofd moet wel wennen aan het verliezen van de kilo’s. De cijfers op de weegschaal zeggen me nog niet veel. Met mijn verstand weet ik het wel, maar toch kan ik het niet bevatten. Het blijft een rare situatie.

Het zal me nog wel even kosten om te wennen aan dit nieuwe leven. Soms irriteert het me dat ik maar een klein beetje van iets lekkers kan eten. Dan wil ik gewoon ook een groot bord van iets. Gelukkig zijn dat momentopnames en realiseer ik me snel weer waarvoor ik het doe.

De andere kant van het verhaal is dat ik me af en toe al ontzettend slank voel. Dan vind ik mezelf bijna ‘eng mager’ en weet ik niet of ik mezelf nog zal herkennen straks.

Gelukkig kan ik ook om mezelf lachen op zulke momenten!

Laat maar komen dat slanke lijf!