Wow, wat veel reacties kreeg ik op mijn dilemma in Flair. Leuk om zo in de belangstelling te staan. Al die positieve aandacht. Maar het zette me ook aan het denken.

Veel mensen vonden het dapper dat ik mijn verhaal durfde te vertellen. Was het echt dapper? Ik heb wel even getwijfeld, maar mijn verhaal is geen geheim én het is het verhaal van veel mensen van deze tijd. Het engste vond ik nog dat ze mijn gewicht erin wilden zetten.

Het was wel fijn om mijn verhaal te vertellen. Het is een lastig onderwerp en het praat makkelijker met iemand die vijf kilo te zwaar is dan met iemand die vijftig kilo te zwaar is. Ik denk dat mensen bang zijn om iets verkeerd te zeggen en me te kwetsen. Zeker als ze niet weten hoe ik er in sta.

En zelf vind ik het soms ingewikkeld omdat ik niet altijd zit te wachten op allerlei tips over afvallen of de nieuwste diëten. Hoe lief ook bedoeld.

Nu twijfelde ik even over hoe ik met mijn blog verder moest gaan. Over mijn dilemma over een maagverkleining heb in inmiddels alweer twee artikelen klaar liggen. Er is nog genoeg over te vertellen. En het helpt ook om mijn gedachten op papier te zetten en zo mijn hoofd leeg te maken. Mooi meegenomen is dat het veel bezoekers naar mijn blog trekt.

Aan de andere kant weet ik niet of dat goed is. Wel voor mijn blog natuurlijk, maar voor mij misschien niet. Want ik merk dat ik nerveus word als het alleen nog maar over afvallen gaat.

Ik heb soort een kronkel in mijn hoofd waardoor ik in paniek raak als ik teveel bezig ben met kilo’s kwijtraken.

Stel je de volgende situatie voor: Ik ben weer eens gemotiveerd en eet een week lang erg gezond en slank. Dan val ik natúúrlijk af en voel ik me geweldig! Ik zit in een soort flow en denk dat het altijd zo door blijft gaan. Mensen gaan complimentjes me geven en ik begin me voor te stellen hoe het zal zijn als ik straks echt al die kilo’s kwijt ben. In mijn beleving verander ik namelijk ook meteen in een soort perfecte persoon 🙂

En rond dat punt schiet ik in de stress en krijg ik een gevoel dat zegt: “Nu MOET je!!!” (aan de hele wereld bewijzen dat ik het kan). Want stiekem vind ik het heel erg belangrijk wat de buitenwereld van mij vindt.

Door die stress krijg ik weer eetbuien en ga ik nadenken over wat anderen zullen vinden als ik weer aan kom: “Wat zonde!”, “Hoe kan dat nou, je was zo goed bezig?, “Ah joh, je moet het gewoon weer oppakken!” en dan de stilte van mensen die wel iets vinden, maar mij ontzien en er niets over zeggen.

Vervolgens ben ik weer terug bij af, want als er één ding dat niet werkt, is het onzekerheid. Naast het schuldgevoel dat ik een sukkel ben die ook niets vol kan houden.

Gelukkig word ik steeds wijzer en herken ik het patroon nu voordat ik het dieptepunt bereik.

Dus de artikelen die ik al heb liggen, blijven nog even liggen en ik ga weer even terug naar de basis en naar mezelf.

Want het vinden van de levensstijl die bij mij past, is volgens mij de enige manier om te worden wie ik wil zijn.