Een tijdje terug werd ik benaderd door Iris Kouwen, stagiaire bij het weekblad Flair. Ze had op mijn blog gelezen dat ik twijfel over een maagoperatie en vroeg of ik in Flair over mijn dilemma wilde vertellen.

Doodeng, maar waarom niet? Het is geen geheim en misschien kan ik er andere mensen mee helpen. Dus ik zei ja. Ik hoopte nog op een leuke fotoshoot, maar dat zat er helaas niet in 🙂 .

Gisteren kreeg ik ‘mijn’ Flair in de brievenbus met op pagina 8 mijn dilemma. Het verhaal is herschreven in de stijl die past bij Flair, dus het leest wel anders dan mijn eigen schrijfsels.

‘Moet ik voor die maagverkleining gaan?’

Al sinds de lagere school is Heleen (44) te zwaar en heeft ze verschillende lijnpogingen gedaan met wisselend succes. Uiteindelijk werd ze alleen maar zwaarder en ongelukkiger. Ze weegt nu 130 kilo en twijfelt over een maagverkleining.

‘Ik hoopte op een wonderbaarlijke oplossing met een maagbandje’

‘Vorig najaar ben ik op eigen kracht 12,5 kilo afgevallen, maar ik sta al weer een tijdje stil. Op dit moment zit ik even goed in mijn vel en lukt het om gezond te eten, maar morgen kan dat weer anders zijn.

Mijn relatie met eten is altijd wel problematisch geweest en ik heb alle diëten wel een keer geprobeerd. Het 1000-calorieën dieet, soepdieet, Weight Watchers en Herbalife. Ik ken ze van voor tot achter. Met Sonja Bakker ben ik ooit zeventien kilo afgevallen, maar hoe meer ik lijnde, hoe meer snaaimomenten ik had. Omdat ik vier keer in de week sportte viel ik evengoed af, dat wel. Deze ene succesvolle lijnpoging kwam tot zijn einde met de zwangerschap van mijn kind. Daarna is het me nooit meer gelukt.

Een maagverkleining zie ik eerlijk gezegd nu als enige oplossing. Het enige dat me tegenhoud is dat het onomkeerbaar is en er altijd risico’s aan zo’n operatie kleven. Er zijn gevallen bekend van mensen die zijn overleden na de operatie.

Ook is er niet veel bekend over de echte lange termijn. Hoe zal het zijn over tien of twintig jaar na de ingreep? Plus: hoe ga ik me voelen als mijn vel gaat hangen en word ik echt gelukkiger na zo’n ingreep? Daarbij moet je ook een compleet andere leefstijl aannemen als je bent geopereerd en ik vraag me af of ik dat wel kan. Ik ken mezelf goed en de kans dat ik na een jaar of twee weer kilo’s aankom, zit er dik in.

In 2008 gaf mijn huisarts aan dat een maagbandje misschien iets voor me was. Hoewel het geen wondermiddel zou zijn, hoopte ik dat stiekem toch. Ik maakte er toen een potje van en het had een averechts effect. Het maagbandje gaf me zoveel stress, omdat het nu toch echt moest lukken, dat ik er tegenin ging eten. Een half jaar later overleed mijn moeder, waardoor ik weer ging troosteten. Ik ben uiteindelijk na mijn maagbandje nog twintig kilo aangekomen.

Terwijl ik ondertussen met mijn verstand heel goed wist wat ik moest doen, lukte het niet om mijn obsessie met eten te veranderen. Twee jaar geleden was ik dan zover dat ik al mijn twijfels aan de kant zette en de maagverkleining zou laten doen. Maar dat ik de knoop had doorgehakt, wilde niet zeggen dat daarmee het verhaal af was.

In de obesitaskliniek werd ik (terecht) afgewezen tijdens de screening, omdat ik er zelf nog niet genoeg aan gedaan had om grip op mijn levensstijl te krijgen. Aan die afwijzing hield ik een dubbel gevoel over. Ik was teleurgesteld, want ik zag mezelf al heerlijk slank weer allerlei leuke dingen doen die ik nu niet kan doen. En tegelijkertijd zag ik enorm op tegen zo’n operatie en voelde het als uitstel van executie.

Ik heb geen idee of ik het ooit red om genoeg af te vallen, zodat een maagverkleining niet meer nodig is. Ik hoop dat ik zelf mijn gewicht tot onder de honderd kilo kan brengen en een gezonde relatie met eten kan ontwikkelen. Dan heb ik bereikt wat ik wil. Maar tot dat moment blijf ik in dubio. Omdat ik zoekende ben naar een levensstijl die bij me past, ben ik begonnen met een eigen blog (www.wannabegreen.nl).

Ik hoop met mijn zoektocht naar deze gezonde, bewuste groene levensstijl uiteindelijk ook de oplossing voor mijn gewicht te vinden. Een maagverkleining is voor mij echt een uiterste noodgreep. Ik voel me op dit moment gezond, hoewel ik natuurlijk wel een groter risico heb op diabetes en kanker door mijn overgewicht.

Maar als ik diep in mijn hart kijk zou ik weer naar normale kledingwinkels willen gaan, kunnen paardrijden en leuke dingen doen met de kinderen. Dat zouden redenen zijn om eventueel de operatie te doen. Op het moment dat ik weer aan zou komen of echt ziek zou worden, zou ik dan ook niet langer twijfelen, denk ik.’

Dat was het dan, mijn verhaal in Flair.

Het klinkt wel een beetje deprimerend als ik het zo teruglees. Dat voelt ook soms wel zo, maar meestal is het gewoon een (inmiddels vertrouwd) onderdeel van mijn leven dat zich achter in mijn hoofd afspeelt.

Ik ben nu vooral nieuwsgierig of mensen vragen hebben aan de hand van mijn dilemma. Of dat er onderwerpen zijn waar je meer over zou willen lezen. Als dat zo is, laat het me dan weten in een reactie.