De operatie is achter de rug en is geslaagd. Het is gelukt om in één keer mijn maagband te verwijderen en de gastric bypass uit te voeren. Dat was maandag, nu is het donderdag.

Een verslag van de afgelopen dagen.

Dag 1 – de operatie

Op 25 april moest ik me om 7.15 uur melden in het Rode Kruis Ziekenhuis in Beverwijk.

Ik wist dat ik om 9.20 uur geopereerd zou worden omdat ik meedoe aan een medisch onderzoek. Twee uur voor de operatie moest ik een glas water met vruchtensuiker opdrinken. Man, wat was dat vies. Na twee weken Modifast was ik geen suiker meer gewend. Met veel moeite kreeg ik alles naar binnen. Ik werd er bijna misselijk van.

Ik moest een ‘sexy’ operatie-outfit aan en vervolgens werd alles gecontroleerd. Mijn bloeddruk was mooi en mijn pols iets verhoogd. Dat was natuurlijk niet zo raar want ik was best zenuwachtig of eerlijk gezegd vond ik het doodeng.

Mijn gewicht in het ziekenhuis was129,4 kilo, thuis had ik me ook gewogen en was ik 127,1 kilo. In ieder geval was het ruim vijf kilo minder dan vóór de Modifastperiode.

Om 8.30 uur werd ik opgehaald en naar de uitslaapkamer gebracht. Daar werd ik verder klaargemaakt en kreeg ik een infuus. De chirurg dr. Demirkiran kwam nog even langs om gedag te zeggen en of ik wist wat ik kon verwachten. Hij doelde daarbij op de mogelijkheid dat het misschien niet in een keer zou lukken. Daar hield ik inderdaad rekening mee.

Niet veel later ging ik naar de operatiekamer. Daar was ook de arts-onderzoeker om de hapjes lever en buikvet op te halen voor het onderzoek waar ik aan meedeed. Het was een fijne afleiding om hem daar te zien. Boven mijn hoofd werd hardop de operatie nog eens doorgesproken en een checklist afgewerkt. Geruststellend dat ze zo fouten proberen te voorkomen.

Toen kreeg ik een kapje op waarin ik moest ademen en een injectie en toen was ik weg.

Ik werd wakker op de uitslaapkamer. De eerste tijd die ik op de klok zag was 11.30 uur. Het eerste dat ik iemand hoorde zeggen was dat de operatie in een keer geslaagd was. Dat was een opluchting.

Verder was ik vooral suf.

Op zaal heb ik de middag doorgebracht met hazenslaapjes, ik kon mijn ogen maar moeilijk openhouden. Aan het eind van de middag werd ik iets wakkerder. Even wat mensen appen en een berichtje op Facebook gezet. Dat ging nog moeizaam. Mijn coördinatie was nog niet optimaal dus ik tikte regelmatig naast de letter die ik nodig had.

Ik lag op zaal met twee dames uit een andere NOK-groep die na ons gestart is. Verder lag er nog een Schotse man (getrouwd met een Nederlandse) die het traject alleen doet omdat een groep geen zin heeft omdat hij niet voldoende Nederlands spreekt.

We kregen alleen water of thee en moesten proberen om zo veel mogelijk te drinken. Om naar huis te mogen, moesten we in ieder geval 500 ml drinken. Met kleine slokjes lukte het drinken, dat viel me erg mee. Thee met een zoetje vond ik veel te zoet, ik denk dat ik een trauma heb overgehouden aan het suikerwater van die ochtend. Hopelijk blijft dat zo J .

Tijdens het bezoekuur kwamen Gert en Isa. Dat was gezellig, maar na een half uur vond ik het wel genoeg en begonnen mijn ogen weer dicht te vallen. Om tien uur kregen we medicijnen en de eerste tromboseprik. Die moet ik straks zelf nog 10 dagen zetten.

Dag 2 – naar huis

Die eerste nacht heb ik redelijk goed geslapen. Ik had wel iets meer pijn toen ik wakker werd maar na paracetamol ging dat weer beter. Handig dat je tegenwoordig mobieltjes hebt als afleiding. Even wat mensen geappt en de berichtjes bekeken op Facebook en WhatsApp.

Wat heb ik veel lieve reacties gehad, dat voelt zo goed!

Om 9 uur kwam de dokter langs, maar niet de chirurg. Bij iedereen mochten de infusen eraf en iedereen mocht die middag naar huis. Yes, dat was goed nieuws!

Vandaag mochten we naast water en thee ook nog limonade en bouillon. Limonade moest ik niet aan denken, maar de bouillon was heerlijk. Zo fijn om iets zouts te proeven.

Om 3 uur werd ik opgehaald door Gert, we moesten eerst nog langs de apotheek om een idiote hoeveelheid medicijnen op te halen. Voor 10 dagen tromboseprikken, het eerste half jaar maagbeschermers en voor altijd calciumtabletten. De multivitaminen moeten we zelf aanschaffen.

Het was fijn om thuis te zijn maar ook wel druk. Ik kon het op onze nieuwe bank niet erg vinden en in bed ook niet. Mijn rug deed pijn dus het was een beetje zoeken naar een manier om te zitten of liggen. Evengoed heb ik wel weer aardig geslapen.

Dag 3 – eerste dag thuis

Natuurlijk moest ik me even wegen, ik was 125,6 kilo. Anderhalve kilo minder dan maandag. Raar om de 125 te zien. Ik ben benieuwd of het zo snel blijft gaan.

Vanaf vandaag tot dag 7 bestaat mijn dieet uit veel melk en yoghurt en daarnaast gepureerde soep. Ik heb een schema uitgeschreven omdat het veel is en nog best ingewikkeld is met medicijnen, vitamines en pijnstillers die ik moet slikken.

Ik heb veel aan de app met mijn groepsgenootjes. De dingen die ik bij de anderen heel goed kon verklaren, vind ik bij mezelf ineens eng zijn en maken me onzeker. Het is ook een raar idee dat ik geen idee heeft hoe mijn lichaam reageert. Het voelt alsof ik even niet op mezelf kan vertrouwen en dat is raar. Eten is zoiets vanzelfsprekends en het is normaal dat je weet wat je kunt eten en wat je lekker vindt. Dat vanzelfsprekende is weg en ik moet alles opnieuw uitvinden.

’s Middags kwam mijn zus op visite, gezellig maar nog wel vermoeiend. Voor de hond was het leuk dat ook haar zusje kwam spelen. Marietje vind het vreemd dat ik niet met haar ga wandelen en ze is een beetje van slag door de rare situatie.

De gepureerde soepjes die ik gemaakt had, zijn lekker en daar knap ik van op. Ik slaap elke nacht een stukje beter en ook dat is fijn.

Dag 4 – bijeenkomst bij NOK

Vandaag hadden we een korte bijeenkomst bij de diëtist van NOK. Het is fijn om elkaar weer even te zien. Eén van ons word pas in mei geopereerd en dat is wel jammer. Het maakt het voor haar lastig om mee te praten nu de rest allemaal geopereerd is.

Tijdens de bijeenkomst konden we onze vragen kwijt over eten. Ondanks de zes weken voortraject zijn er toch nog veel dingen onduidelijk. Ook is er behoefte aan bevestiging. Hoe krijg ik voldoende eiwitten als ik melkproducten niet lekker vind? Ik heb geen verzadigd gevoel, hoe zorg ik dat ik niet te veel eet? Ik heb geen honger en geen trek in eten, hoe zorg ik dat ik genoeg binnenkrijg?

Er is één ding waar we het allemaal over eens zijn. Het is zwaarder dan we vooraf dachten. Niet zwaar in de zin van afzien, maar zwaar omdat het zo’n enorme aanpassing vraagt. Je lijf verandert en jij moet mee. Je bent de hele dag bezig met eten en drinken en herstellen en aanpassen. Je bent je zekerheden kwijt en moet je weg weer vinden in een nieuwe leefstijl. Dat, samen met de spanning rondom de operatie maakt het heftig.

Sommige mensen denken dat we met deze operatie kiezen voor de makkelijkste weg. Nou vergeet het maar. Dat klinkt misschien wat negatief maar zo bedoel ik het niet. Ik wil alleen aangeven dat het pittig is, zeker deze periode.

Waarschijnlijk kijk ik er over een half jaar wel anders tegenaan. Als we gewend zijn aan dit nieuwe leven en weer een beetje snappen hoe ons nieuwe lijf werkt.

En als de resultaten zichtbaar worden. Dan weten we waarvoor we het gedaan hebben!

PS: ik had geen idee wat voor foto ik moest plaatsen bij dit blog. Tot ik vanavond verrast werd door mijn lieve schoonfamilie, ze kwamen met een pakket om me te motiveren en te helpen om mijn doelen te bereiken. Ik vind het zo gaaf dat iedereen met me meeleeft en met me begaan is. Dat doet me echt goed. Dank jullie wel, ook voor alle lieve kaarten en berichtjes!