Afgelopen donderdag was het zover, mijn screening bij de Obesitaskliniek.

Tijdens de screening bekijken diverse deskundigen of je geschikt bent om de operatie te ondergaan en of het aannemelijk is dat het ook op langere termijn een succes wordt.

Twee jaar geleden werd ik afgewezen omdat ze vonden dat ik zelf nog niet genoeg geprobeerd had. En omdat ik een emotie-eter ben, zagen ze daarin een risico. Ze adviseerden een traject bij Psyq. Daar hebben ze specialisten op het gebied van eetstoornissen. Bij Psyq is mijn traject nu bijna afgelopen en mijn psycholoog heeft positief advies gegeven.

Om 13:00 uur moest ik aanwezig zijn bij de Obesitaskliniek. Er waren nog drie andere kandidaten (twee vrouwen en een man).

Wat ik superfijn vind van de Obesitaskliniek zijn de enorme stoelen in de wachtruimte. Het is een verademing om ruimte over te hebben in een stoel met armleuningen. De wc is bijna een badkamer en eigenlijk is alles groot en ruim.

Eerst moesten we een vragenlijst invullen op de computer. Over psychische problemen, over ons eetgedrag en over onze beweging. De antwoorden vormden de leidraad tijdens de gesprekken die we daarna kregen.

Één voor één werden we door de zorgcoördinator gewogen en werd onze buikomvang gemeten. Ze had ook nog mijn ID en verzekeringspasje nodig om het dossier compleet te maken. Na het invullen van de vragenlijsten en de controle door de zorgcoördinator moesten we weer wachten in de wachtruimte.

Vervolgens kregen we vier gesprekken van ongeveer een half uur waarna we steeds weer terugkeerden naar de wachtruimte. Grappig hoe je tijdens zo’n middag al een gevoel van saamhorigheid krijgt met de andere mensen, omdat we allemaal met hetzelfde doel hier zitten.

Mijn eerste gesprek was bij een arts. Eerst stelde ze wat algemene vragen over mijn gezondheid vertelde ze over de operatie. Kon ik meteen even vragen waarom er nog steeds voor een gastric bypass gekozen wordt als een sleeve minder risico’s heeft. Volgens de arts kan bij na sleeve de maag weer uitrekken waardoor de resultaten op de lange termijn minder gunstig.

Mijn bloeddruk werd gemeten (was prima) en mijn hart en longen geluisterd. Ook voelde ze mijn buik om te zien of de lever vergroot was. Als ze hem niet voelt, wil dat niet zeggen dat hij niet vergroot is, maar als ze hem wel voelt, dan is het foute boel. Bij mij voelde ze hem gelukkig niet.

Ze controleerde ook mijn enkels om te zien of ik oedeem heb. Verder vroeg ze of ik veel snurkte of last had van apneu. Bij apneu stop je tijdens het slapen soms even met ademhalen en word je wakker doordat je het benauwd krijgt. Ik heb geen van dat alles, slik nergens medicijnen voor dus ik kan me niet voorstellen dat de arts negatief advies gaat geven.

Als tweede ging ik naar de bewegingsdeskundige. Daar moest ik eerst vertellen wat ik nu aan beweging doe. Ik sport twee keer in de week (fitness) bij Heliomare. Daar heb je vaste fitnessuren onder begeleiding van een fysiotherapeut. Verder heb ik een hond (Marietje) genomen om meer te bewegen en wandel ik dagelijks minimaal een half uur. Nu Marietje ouder wordt, mag ze langere wandelingen maken en ook naast de fiets. Dan ga ik automatisch ook meer bewegen.

Verder wilde hij weten of ik naar mijn lichaam luisterde en of ik ook kon ontspannen. Dat is een lastige vraag want hoewel ik eruit zie alsof ik me nooit druk maak, ben ik een zenuwpees en een pieker ik wat af. Soms wordt ik moe van het denken. Wandelen helpt daar wel bij en ook heb ik gemerkt dat ik van het sporten ontspannen wordt omdat mijn hoofd leeg raakt.

Ik heb nog even verteld over de doelen die ik voor mezelf gesteld had en hoe het me opgevallen was dat veel van mijn doelen met sport te maken hadden; paardrijden, wandelen, basketballen, enz. Misschien ben ik stiekem wel sportiever dan ik dacht. 🙂

Toen moest ik een fietstest doen. Zes minuten fietsen terwijl de weerstand tussentijds verhoogd werd. Ondertussen werd mijn hartslag in de gaten gehouden. Het lastige was dat je niet hard mag fietsen. Ik moest mezelf steeds afremmen omdat ik sneller wilde. De reden dat je niet snel mag fietsen, is dat je de hele fietsbeweging zelf moet doen. Als je sneller gaat fietsen, dan hoef je minder kracht te zetten omdat het fietswiel al in beweging is.

Zes minuten kunnen nog best lang duren. Na afloop moest ik aangeven hoe zwaar ik het op de laatste minuten vond op een schaal van heel licht tot heel zwaar. Ik vond het zwaar. Ik wil nog eens navragen/uitzoeken wat ze precies meten tijdens zo’n fietstest. Het heeft volgens mij te maken met een combinatie van weerstand en hartslag.

Wat ik erg leuk vond, was dat de bewegingsdeskundige aangaf dat hij geen verbeterpunten zag voor mijn bewegingspatroon. Wow, dat ik dat nog eens zou horen! Hij gaf wel aan dat hoe meer spieren je hebt, hoe beter het herstel na de operatie zal zijn en hoe meer je zult afvallen. Blijven trainen dus.

Mijn derde gesprek was met de psycholoog. Dat vond ik het meest lastige. Hij wilde weten hoe ik zo zwaar geworden was en wat ik zag als oorzaken daarvan. Hoe het zat met emotie-eten. En hoe ik dat zag voor de toekomst.

Emotie-eten zal ik altijd blijven doen, alleen lukt het me steeds beter om de emoties in goede banen te leiden. Waar ik eerst erg van slag kon zijn van een onvriendelijke opmerking, neem ik nu de tijd om even na te gaan of het wel echt een onvriendelijke opmerking was, of het terecht was en of dat mijn probleem moet zijn. Steeds vaker kom ik erop uit dat het wel mee valt en kan ik het naast me neer leggen.

Terugkijkend ben ik de afgelopen twee jaar wel veranderd en vooral stabieler geworden. Wat mijn eigen psycholoog aangaf, was dat ik in het begin een enorme weerstand had tegen afvallen en dat ik die nu kwijt ben. Afvallen wil ik nu omdat ik het zelf belangrijk vind. Volgens mij heb ik dat ook wel duidelijk kunnen maken tijdens het gesprek.

Als laatste ging ik naar de diëtiste. Ik heb zeven dagen lang een eetdagboek bijgehouden. Dat hebben we samen besproken. Ze had ook het eetdagboek van twee jaar geleden erbij gepakt. Leuk om te zien hoeveel gezonder ik al eet. Wat een verschil! Veel minder snaaimomenten ook. Vroeger snaaide ik dagelijks, nu nog af en toe. Fruit eet ik nog steeds te weinig hoewel dat zomers beter gaat.

Ik gaf zelf aan dat snel eten nog een probleem is. Vaak prop ik ongemerkt mijn eten naar binnen alsof ik de trein moet halen en is mijn bord al op als de rest net begonnen is. Daar had ze een leuke tip voor: zet een kookwekker op 20 minuten en zet hem naast je bord. Dan zie je hoe lang 20 minuten duurt en moet je wel langzamer eten. Vaak ga je automatisch ook bewuster eten. Dat ga ik zeker een keer proberen.

Zelf had ik nog een vraag over voeding na de operatie. Ik lees overal dat je vooral veel eiwitten moet eten en ik vroeg me af waarom dat was. De reden is dat eiwitten vooral belangrijk zijn voor de opbouw van spieren en spieren zijn weer belangrijk voor het afvallen. Hoe minder eiwitten, hoe minder spieren, hoe minder je zult afvallen. Zwart-wit gezegd: eiwitten voor je spieren en vitaminepillen om aan je dagelijkse voedingsbehoefte te voldoen. Groenten eet je voornamelijk voor de vezels. De diëtiste zei aan het eind van het gesprek dat zij geen reden zag om me af te wijzen, dus dat is mooi.

En toen was het vier uur en hadden we er een lange, intensieve middag op zitten. Iedereen kon na het laatste gesprek meteen gaan, dus ik heb de anderen niet meer gezien.

Op 11 februari krijg ik de uitslag. Ik word door de chirurg gebeld of ik toestemming krijg.

En dan is het afwachten tot er een nieuwe groep start waar ik bij kan. De operatie zal waarschijnlijk ergens in april of mei zijn. Ik heb laatst gelezen dat mensen die in het voorjaar of zomer geopereerd worden sneller herstellen omdat ze meer vitamine D krijgen doordat het langer licht is.

Alleen maar gunstig dus.