En toen was het even stil op het blog. Het is nu twee maanden na de operatie en het gaat goed. Ik ben bijna 18 kilo kwijt en val ongeveer 1 kilo per week af.

Dat het even stil was, komt omdat ik mezelf steeds voorbij liep. Dan voelde ik me goed en ging ik van alles doen. En vervolgens kreeg ik knallende hoofdpijn. Soms begon mijn dag al met moe zijn en hoofdpijn. Toen iemand me er op wees dat het zaak is om de hoofdpijn voor te blijven, wist ik dat ze gelijk had (een stress en burn-out coach, die weet wel waar ze het over heeft 😉 ). De hele tijd hoofdpijn hebben, is niet normaal.

En natuurlijk is het leuk om van alles te doen, maar juist deze tijd heb ik nodig om voor mezelf te zorgen. Dus dat probeer ik nu te doen. Dan maar even geen blog en minder tijd aan mijn bedrijf besteden. Te veel stress maakt ook dat ik wil eten, en dat is niet de bedoeling!

Gelukkig komt de vakantie er aan, ik kijk er naar uit om lekker niets te hoeven en buiten te zijn.

Maar goed, twee maanden alweer. Wat gaat de tijd hard. Het eten gaat goed. Ik weet inmiddels aardig wat ik wel en niet kan eten. Het aanpassen van hoeveelheden blijft lastig, ik schep vaak nog te veel op mijn bord. Ook eet ik te snel en zonder na te denken, zeker als de kinderen rumoerig zijn. Daar zit nog een flink verbeterpunt.

Ik sport nu twee keer in de week en ik wil naar drie keer, maar die derde keer lukt nog niet erg. Lange wandelingen maken met de hond doe ik even niet, omdat ik last heb van mijn heup. Ik hoopte dat dat na de operatie meteen over zou zijn, maar helaas. Volgens de bewegingsdeskundige zou het na een maand of vier beter moeten gaan, tenzij hij echt versleten is. Dat hoop ik niet.

Sporten doe ik bij Heliomare in Wijk aan Zee. Daar ben ik zo blij mee. Ik sport er nu al vier jaar en dat is langer dan ik ooit heb volgehouden bij een sportschool. Het kost iets meer, maar daarvoor krijg je echt goede begeleiding. De begeleiders zijn geen ‘gewone’ sportleraren, maar bewegingsdeskundigen en fysiotherapeuten die ook nog eens gespecialiseerd zijn in beperkingen.

En er lopen weinig strakke jonge meiden rond, dat is ook wel fijn.

Het is juist bij het sporten dat ik verschil merk met voor de operatie. In het dagelijks leven merk ik niet zoveel van die kilo’s die eraf zijn, maar bij het sporten wél. Dan voel ik dat ik het makkelijker gaat omdat ik meer bewegingsruimte heb en ook meer energie. Dan zit ik met een brede grijns de oefeningen te doen. Zo leuk!

Dat sporten belangrijk is voor mijn spieren wist ik al, maar nu voel ik het ook. Toen ik in het begin zo snel afviel zonder te sporten, voelde ik me een beetje als een pudding die in elkaar zakte. Bij vorige afvalpogingen had ik dat nooit. Nu ik weer meer sport wordt alles weer wat steviger en dat is fijn.

Langzaam begin ik te geloven dat het me echt gaat lukken. Gek hoe dat werkt. Eerst zien, dan geloven. Nog steeds voel ik me in de gevarenzone. Dat zal pas verdwijnen als ik onder de honderd kilo kom, denk ik.

Over een maand is het volgende officiële weegmoment. Dan moeten we 30 tot 35% van ons overgewicht zijn kwijtgeraakt. Ik zit nu op 28%. Met een beetje mazzel gaat dat me wel lukken.

En tot slot nog even wat anders.

Vrijdag begint de maand juli. Vorig jaar deed ik mee met ‘Plastic Free July’. Een maand lang zo min mogelijk plastic gebruiken. Sindsdien ga ik met mijn eigen bakjes naar de slager en neem ik stoffen zakken mee naar de bakker.

De laatste tijd werd ik wel een beetje slordig, dus ik wil het nu weer op gaan pakken.

Wie doet er mee?